Op het hoogtepunt van mijn duatlonseizoen gebeurde het onvermijdelijke...een stressfractuur.
Twee weken na mijn mooie prestatie in de duatlon te Halle stond Zele op de kalender. Tijdens de 1ste run schoot er iets in mijn voet. Maar 'in the heat of the moment' de pijn verbeten en doorgaan op adrenaline.
Pas de dag erna voelde ik wat ik mezelf had aangedaan. Een zeer pijnlijke voet waarbij stappen bijna onmogelijk was.
Die blessure heeft me 7 weken achtervolgd. 4 weken geen enkele looptraining kunnen afwerken en daarna nog eens 3 weken waar ik mijn trainingen soms na 15 minuten moest staken.
Gelukkig was fietsen geen enkel probleem.
Dus wat doet een competitiebeest als de form er is? Inderdaad, alle looptrainingen vervangen door fietstrainingen én koersen opzoeken.
Ik kan je zeggen dat wielerwedstrijden, als duatleet, een hele aanpassing zijn. Duatlons worden voornamelijk afgewerkt aan een strak, gelijk tempo terwijl 'koersen' toch vooral rond hard optrekken en terug stilvallen draait.
De eerste wedstrijden draaiden vooral rond mezelf wegsteken in het peloton en zien wat de laatste ronde bracht. Dit leverde me tot 2x een 7de plaats op. Natuurlijk wil ik meer uit mijn wedstrijden halen dan enkel en alleen als pelotonvulling te dienen. Dus, de laatste wedstrijden heb ik bij de A-reeks afgewerkt en daar probeerde ik toch af en toe mee te glippen in een ontsnapping. Hierbij krijg ik toch geregeld de deur op de neus want ik recupereer niet snel genoeg. (Dit zal waarschijnlijk wel te maken hebben met maar een gemiddelde fietstraining van 162 km/week.)
Twee weken na mijn mooie prestatie in de duatlon te Halle stond Zele op de kalender. Tijdens de 1ste run schoot er iets in mijn voet. Maar 'in the heat of the moment' de pijn verbeten en doorgaan op adrenaline.
Pas de dag erna voelde ik wat ik mezelf had aangedaan. Een zeer pijnlijke voet waarbij stappen bijna onmogelijk was.
Die blessure heeft me 7 weken achtervolgd. 4 weken geen enkele looptraining kunnen afwerken en daarna nog eens 3 weken waar ik mijn trainingen soms na 15 minuten moest staken.
Gelukkig was fietsen geen enkel probleem.
Dus wat doet een competitiebeest als de form er is? Inderdaad, alle looptrainingen vervangen door fietstrainingen én koersen opzoeken.
Ik kan je zeggen dat wielerwedstrijden, als duatleet, een hele aanpassing zijn. Duatlons worden voornamelijk afgewerkt aan een strak, gelijk tempo terwijl 'koersen' toch vooral rond hard optrekken en terug stilvallen draait.
De eerste wedstrijden draaiden vooral rond mezelf wegsteken in het peloton en zien wat de laatste ronde bracht. Dit leverde me tot 2x een 7de plaats op. Natuurlijk wil ik meer uit mijn wedstrijden halen dan enkel en alleen als pelotonvulling te dienen. Dus, de laatste wedstrijden heb ik bij de A-reeks afgewerkt en daar probeerde ik toch af en toe mee te glippen in een ontsnapping. Hierbij krijg ik toch geregeld de deur op de neus want ik recupereer niet snel genoeg. (Dit zal waarschijnlijk wel te maken hebben met maar een gemiddelde fietstraining van 162 km/week.)
Gisteren reed ik te Ertvelde. Er moest 72 km afgelegd worden, met veel wind in een omvangrijke groep (ik schat 70 a 80 man). Na 2 maal mee te gaan in de aanval de eerste twee rondes wist ik direct hoe het was. De benen waren niet super en telkens het op een lint getrokken werd was het soms bijten om het wiel voor me niet te lossen.
Maar ik wist door de bijten en aan te komen in het eerste deel van het peloton.
De 72 km werden trouwens afgewerkt met een gemiddelde snelheid van 43 km/uur!
Nu mijn voet terug in orde is en de intensiteit van de looptrainingen opgedreven wordt, begint het toch te kriebelen om terug loopwedstrijden te doen en vooraan mee de wedstrijd te maken. Want dit is toch iets wat ik mis tijdens de wielerwedstrijden.
Volgende week rijd ik nog een criterium, bij de WOAD A's, te Lotenhulle. De week erop staat de bosduatlon te Lembeke gepland. Erna gaat de fiets onverbiddelijk 1 maand aan de haak en wil ik nog iets maken van mijn loopseizoen.
Ik kijk alvast uit naar het laatste luik van 2014!
Maar ik wist door de bijten en aan te komen in het eerste deel van het peloton.
De 72 km werden trouwens afgewerkt met een gemiddelde snelheid van 43 km/uur!
Nu mijn voet terug in orde is en de intensiteit van de looptrainingen opgedreven wordt, begint het toch te kriebelen om terug loopwedstrijden te doen en vooraan mee de wedstrijd te maken. Want dit is toch iets wat ik mis tijdens de wielerwedstrijden.
Volgende week rijd ik nog een criterium, bij de WOAD A's, te Lotenhulle. De week erop staat de bosduatlon te Lembeke gepland. Erna gaat de fiets onverbiddelijk 1 maand aan de haak en wil ik nog iets maken van mijn loopseizoen.
Ik kijk alvast uit naar het laatste luik van 2014!