Als ik ergens heel hard naar uit kijk en er op gebrand ben om een knappe prestatie neer te zetten lukt het me bijna nooit om naar behoren te presteren. Dat was vandaag terug het geval...
Om 13u34 werd het startschot gegeven. Na al mijn straatlopen was ik vergeten hoe snel er gestart word in een duatlon. Met als gevolg dat ik na 400 meter al direct in het tweede deel van het ganse pak belandde. Gelukkig kon ik, op mijn eigen tempo, nog een paar atleten remonteren. Maar van bij de start voelde ik dat het er vandaag niet inzat.
Om 13u34 werd het startschot gegeven. Na al mijn straatlopen was ik vergeten hoe snel er gestart word in een duatlon. Met als gevolg dat ik na 400 meter al direct in het tweede deel van het ganse pak belandde. Gelukkig kon ik, op mijn eigen tempo, nog een paar atleten remonteren. Maar van bij de start voelde ik dat het er vandaag niet inzat.
Ik kwam als 14de in de wisselzone, nam mijn fiets en sprong er na de timingmatten
op. De referee die er stond riep dat ik moest afstappen. Ik had het
minuscule krijtlijntje, die ze op de baan getekend hadden, niet gezien. We
mochten daar pas opstappen. Dus terug afstappen, naar het lijntje wandelen en
daar terug vertrekken was de boodschap. Voila, dit kostte me nu volledig de
aansluiting met de grote kopgroep die in het fietsen gevormd werd. Na een 2
tal kilometer werd ik gelukkig bijgehaald door 4 man. Want 20 kilometer alleen fietsen op dit selectief parcours, met 6 maal de brug over de A19 en 3 maal de 400 meter lange kasseistrook 'Molenhoek', zou voor mij wel zelfmoord geweest zijn.
Al snel bleek dat ik hier de minste fietser was en niet mijn volle rendement kon duwen.
Maar ik kon aanklampen en samen richting T2 rijden.
op. De referee die er stond riep dat ik moest afstappen. Ik had het
minuscule krijtlijntje, die ze op de baan getekend hadden, niet gezien. We
mochten daar pas opstappen. Dus terug afstappen, naar het lijntje wandelen en
daar terug vertrekken was de boodschap. Voila, dit kostte me nu volledig de
aansluiting met de grote kopgroep die in het fietsen gevormd werd. Na een 2
tal kilometer werd ik gelukkig bijgehaald door 4 man. Want 20 kilometer alleen fietsen op dit selectief parcours, met 6 maal de brug over de A19 en 3 maal de 400 meter lange kasseistrook 'Molenhoek', zou voor mij wel zelfmoord geweest zijn.
Al snel bleek dat ik hier de minste fietser was en niet mijn volle rendement kon duwen.
Maar ik kon aanklampen en samen richting T2 rijden.
Als 2de van onze groep kon ik de wisselzone inrijden maar slaagde er niet in om mijn plaats te vinden. Ik was vergeten om voor de start eens goed te kijken waar mijn fiets moest komen. Dit voorval werd me direct afgerekend met 3 plaatsen verlies want de vier man van onze groep was ervandoor.
In de slot run van 1,7 km kon ik nog 2 atleten bijhalen en achterlaten en zo als 14de, onder de aankomstboog door, finishen in een tijd van 50'48''.
Na de wedstrijd kreeg ik, op Facebook, nog een berichtje van een trainingsmaat en dit hielp me toch om alles wat in perspectief te plaatsen. Hij was vorige week, samen met ons op training, ten val gekomen op Nokereberg en moet, na zijn operatie, 5 tot 6 weken revalideren. Zijn positiviteit doet wonderen.
Volgende duatlon-afspraak is binnen 4 weken. Het BK sprint te Doornik.
Ik probeer er iets minder hard naar uit te kijken...
In de slot run van 1,7 km kon ik nog 2 atleten bijhalen en achterlaten en zo als 14de, onder de aankomstboog door, finishen in een tijd van 50'48''.
Na de wedstrijd kreeg ik, op Facebook, nog een berichtje van een trainingsmaat en dit hielp me toch om alles wat in perspectief te plaatsen. Hij was vorige week, samen met ons op training, ten val gekomen op Nokereberg en moet, na zijn operatie, 5 tot 6 weken revalideren. Zijn positiviteit doet wonderen.
Volgende duatlon-afspraak is binnen 4 weken. Het BK sprint te Doornik.
Ik probeer er iets minder hard naar uit te kijken...